Ο αχίλλειος τένοντας συνδέει το γαστροκνήμιο μυ με την οπίσθια πλευρά της πτέρνας. Είναι ένας από τους πιο ισχυρούς τένοντες του ανθρώπινου σώματος.  Η τενοντίτιδα του Αχιλλείου τένοντα περιλαμβάνει τρεις πιο ειδικές νόσους οι οποίες είναι: 1) η καταφυτική τενοντοπάθεια, 2) η οπισθοπτερνική θυλακίτιδα και 3) η παραμόρφωση Haglund.

Ωστόσο και οι τρεις παραπάνω παθήσεις έχουν κοινό  σύμπτωμα το τοπικό  πόνο στο πίσω μέρος της πτέρνας, ο οποίος επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια της ημέρας.  Οι ασθενείς παραπονιούνται κυρίως τις εργάσιμες ημέρες, ενώ τα σαββατοκύριακα που δεν καταπονούν τόσο το πόδι τους τα συμπτώματα υποχωρούν.

Ο πόνος μοιάζει να είναι καυστικός και να γίνεται ενοχλητικότερος με τη χρήση υποδημάτων που ασκούν πίεση στο πίσω μέρος της πτέρνας, ενώ σε άλλους παρατηρείται μια προπέτεια (οστεοφυτική προεξοχή) στην περιοχή (Ηaglund’s deformity).

Στις ακτινογραφίες μπορεί κανείς να διακρίνει οστεόφυτα και επασβεστώσεις μέσα στον τένοντα έως και αύξηση του μεγέθους του οπισθίου άνω κυρτώματος της πτέρνας (Haglund’s deformity)

Η θεραπεία περιλαμβάνει συντηρητικά μέσα όπως ΜΣΑΦ, φυσικοθεραπεία, παγοθεραπεία, διατατικές ασκήσεις, κατάλληλα υποδήματα, προλοθεραπεία.  Στην αχιλλειοδυνία θα πρέπει να αποφευχθούν οι ενέσεις κορτιζόνης διότι έχει αποδειχθεί ότι αυξάνουν τις πιθανότητες για ρήξεις του Αχιλλείου τένοντα.  Σαν πρόσθετο όπλο στην ιατρική φαρέτρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ο κρουστικός υπέρηχος με πολύ καλά αποτελέσματα.  Σε πολύ δύσκολες και εμμένουσες περιπτώσεις ασθενών μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η χειρουργική επέμβαση ως λύση, μέσω της αφαίρεση των παραμορφώσεων και των οστεόφυτων με παράλληλη ενίσχυση του Αχιλλείου τένοντα.

Ο βλαισός μέγας δάκτυλος είναι μια παραμόρφωση του πρώτου στίχου του ποδιού (όχι μόνον του μεγάλου δακτύλου) κατά την οποία ο μέγας δάκτυλος μετατοπίζεται προς τα έξω στης μέσης γραμμής του σώματος, ενώ ταυτόχρονα το 1^ο μετατάρσιο μετακινείται προς τα έσω της μέσης γραμμής.  Το αποτέλεσμα είναι να πονάει ο ασθενής όταν φορά τα υποδήματά του και περπατά ή στέκεται όρθιος, κυρίως όταν αυτά είναι στενά μπροστά και τον χτυπάνε.

Πολλές γυναίκες παραπονιούνται και για αισθητικούς λόγους.  Μπορεί να συνυπάρχει τύλος (κάλος) ή και παραμόρφωση – εφίππευση του 2^ου δακτύλου.

Προδιαθεσικοί παράγοντες:

1. Γυναικείο φύλο
2. Κληρονομικότητα (70% οικογενειακό ιστορικό)
3. Ανατομικές αποκλίσεις
4. Πλατυποδία
5. Ρευματοειδής αρθρίτιδα
6. Εγκεφαλική παράλυση
7. Ψηλά τακούνια και στενά υποδήματα

Αντιμετώπιση:

1. Συντηρητική

Περιλαμβάνει τη χρήση υποδημάτων με φαρδιά μύτη, χρήση ειδικών spacers (διαχωριστών δακτύλων), ορθωτικών και προστατευτικών δακτύλων.

2. Χειρουργική

Η χειρουργική θεραπεία συστήνεται να γίνεται όχι μόνο για αισθητικού λόγους αλλά εφόσον ο ασθενής παρουσιάζει συμπτώματα πόνου τα οποία δεν υφέθηκαν με τα συντηρητικά μέσα.  Υπάρχει πλήθος επεμβάσεων που χρησιμοποιούνται για την εν λόγω πάθηση, που στόχο έχουν να διορθώσουν τόσο τις γωνίες μετά των εμπλεκόμενων οστών όσο και να απελευθερώσουν τοπικά τα μαλακά μόρια (μύες, θυλάκους κλπ)

Ο δύσκαμπτος μέγας δάκτυλος είναι μια κοινή πάθηση που συναντάμε στο πόδι και χαρακτηρίζεται από έλλειμμα στην κίνηση της πρώτης (1^ης) μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης  λόγω εκφυλιστικής αρθροπάθειας.

Αποτελεί την πιο συχνή περιοχή ανάπτυξης αρθρίτιδας στο πόδι ανάμεσα σε ενήλικες άνω των 50 ετών.  Φαίνεται να προτιμά τις γυναίκες έναντι των ανδρών (2:1).  Συνήθως στο ιστορικό προϋπάρχει τουλάχιστον μια κάκωση της 1^ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης (μεγάλο δάκτυλο).

Ο γιατρός εξετάζοντας τον ασθενή θα πρέπει να αποκλείσει άλλα νοσήματα όπως:

1. Αρθρίτιδα των σησαμοειδών οσταρίων
2. Ουρική αρθρίτιδα
3. Ρευματοειδής αρθρίτιδα

Η αντιμετώπιση της πάθησης αυτής χωρίζεται ανάλογα με το βαθμό της αρθρίτιδας και τα συνοδά συμπτώματα του ασθενούς σε συντηρητική και χειρουργική.  Συντηρητική αντιμετώπιση που περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη φάρμακα, ειδικά υποδήματα ή ορθωτικά μέσα και ενδαρθρικές εγχύσεις, προτιμάται σε αρχικά στάδια της πάθησης, όταν δηλαδή ο ασθενής πονάει κυρίως σε ακραίες θέσεις του δακτύλου και υπάρχει μια ήπια δυσκαμψία.  Όσο προχωράει η πάθηση, η χειρουργική αντιμετώπιση γίνεται πιο επιτακτική. Υπάρχει ευρύ φάσμα επεμβάσεων  που μπορεί να ξεκινά  από απλό καθαρισμό των οστεοφύτων (χειλεκτομή) ή  την οστεοτομία (προκειμένου να κερδηθεί μεγαλύτερο εύρος κίνησης σε ασθενείς με ειδικές απαιτήσεις όπως είναι οι αθλητές, χορευτές κλπ) έως και αρθρόδεση 1^ης μεταταρσιοφαλαγγικής (προτιμάται στους πιο ηλικιωμένους ασθενείς).