Η πλατυποδία (pes planus) είναι πολύ συχνό φαινόμενο.  Τα περισσότερα βρέφη γεννιούνται με πλατυποδία, ενώ περίπου το 20% των ενηλίκων στο γενικό πληθυσμό εμφανίζει πλατυποδία. Η συχνότερη μορφή είναι φυσιολογική, η οποία είναι ιδιοπαθής και προκαλείται από συνδεσμική χαλάρωση, ενώ κλινικά εμφανίζεται με μείωση της έσω ποδικής καμάρας, βλαισοποίηση οπισθίου ποδός και προσαγωγή του προσθίου ποδός κατά τη φόρτιση. Παθολογικά αίτια πλατυποδίας μπορεί να είναι η συνοστέωση οστών του ταρσού (tarsal coalition), ο κάθετος αστράγαλος (vertical talus), το επικουρικό σκαφοειδές οστούν, ο βραχύς αχίλλειος τένοντας και άλλα.  Ιδιαίτερα για τη διερεύνηση των παθολογικών αιτιών της πλατυποδίας απαιτούνται και περαιτέρω απεικονιστικές εξετάσεις μετά την κλινική εξέταση.

Η ραιβοϊπποποδία είναι η πιο συχνή παραμόρφωση των οστών και αρθρώσεων των κάτω άκρων στα νεογέννητα, με συχνότητα περίπου 1 στις 1000 γεννήσεις. Είναι πιο συχνή στα αγόρια και στο 50% των περιπτώσεων αφορά και τα δύο κάτω άκρα. Η αιτία της ραιβοϊπποποδίας ακόμα και στις μέρες μας δεν έχει διαλευκανθεί πλήρως, αν και φαίνεται ότι υπάρχει γενετική συσχέτιση. Η ραιβοϊπποποδία μπορεί να συνυπάρχει με νευρομυϊκές παθήσεις, στη συντριπτική πλειοψηφία όμως εμφανίζεται ως μεμονωμένη προσβολή. Η θεραπεία παλαιότερα ήταν χειρουργική, αλλά στις μέρες μας αυτές οι επιλογές διατηρούνται μόνο για ιδιαίτερα βαριές περιπτώσεις.  Σήμερα το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων αντιμετωπίζεται με τη μέθοδο Ponseti. Η μέθοδος Ponseti χρησιμοποιεί νάρθηκες (από γύψινο επίδεσμο) οι οποίοι τοποθετούνται από τις πρώτες εβδομάδες ζωής του νεογνού και εναλλάσσονται ανά μερικές εβδομάδες, ώσπου να ολοκληρωθεί η διόρθωση των παραμορφώσεων του ποδός.

Η οστεοχονδρίτιδα του κνημιαίου κυρτώματος είναι συχνό αίτιο πόνου στην περιοχή του γόνατος σε παιδιά και νεαρούς εφήβους, ιδίως αγόρια ηλικίας 10 έως 15 ετών που συμμετέχουν σε αθλήματα με τρέξιμο και άλμα. Οφείλεται σε ερεθισμό της περιοχής της κατάφυσης του επιγονατιδικού τένοντα, στο σημείο δηλαδή στο οποίο εισέρχεται τένοντας στην κνήμη, το οποίο σε αυτή την ηλικία είναι ανώριμο, καθώς έχει ακόμα αυξητικό χόνδρο.  Κλινικά εμφανίζεται με πόνο και ευαισθησία στην ψηλάφηση του κνημιαίου κυρτώματος (το σημείο στο οποίο εισέρχεται ο επιγονατιδικός τένοντας στην κνήμη και το οποίο βρίσκεται λίγο κάτω από την άρθρωση του γόνατος), ενώ μπορεί να υπάρχει και ήπιο οίδημα στην περιοχή.  Ο πόνος μπορεί να εμφανίζεται κατά την άθληση ή και ακόμα σε ηρεμία.  Η αντιμετώπιση είναι κατά κύριο λόγο συντηρητική με ανάπαυση και ψυχρά επιθέματα.  Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστούν περαιτέρω μέσα αντιμετώπισης.

Η οστεοχονδρίτιδα μηριαίας κεφαλής είναι μια πάθηση που εμφανίζεται σε παιδιά κυρίως ηλικίας 3 με 9 ετών και συνήθως περισσότερο σε αγόρια παρά σε κορίτσια.  Οφείλεται σε ισχαιμική (αγγειακή) διαταραχή της επιφυσιακής πλάκας (συζευκτικού χόνδρου) της μηριαίας κεφαλής.

Κλινικά εμφανίζεται είτε με πόνο στην περιοχή του ισχίου που μπορεί να αντανακλά προς το μηριαίο ή και το γόνατο είτε με χωλότητα κατά τη βάδιση, είτε με συνδυασμό των δύο.  Τα συμπτώματα χειροτερεύουν συνήθως μετά την άσκηση ή τις πολύωρες δραστηριότητες.

Συμπληρωματικά εκτός από την κλινική εξέταση, σημαντικός είναι ο ακτινολογικός έλεγχος με απλές ακτινογραφίες, αλλά και ενδεχομένως μαγνητική τομογραφία, τόσο για τη διάγνωση όσο και για την παρακολούθηση της εξέλιξης της νόσου.

Η πορεία της νόσου, η οποία μπορεί να διαρκέσει ακόμα και 4 χρόνια, ακολουθεί ένα κύκλο ισχαιμίας, κατακερματισμού, επαναοστεοποίησης – ανάπλασης και ίασης της μηριαίας κεφαλής.

Στόχος της θεραπείας είναι η διατήρηση της σωστής θέσης της κεφαλής μέσα στην κοτύλη, ώστε να διατηρηθεί και να αναπλάθεται σε ένα όσο πιο φυσιολογικό σχήμα γίνεται η κεφαλή.