Κάθε χρόνο δύο εκατομμύρια κατάγματα στις ΗΠΑ συμβαίνουν λόγω της οστεοπόρωσης.  Τα κατάγματα αυτά μπορεί να αφορούν τη σπονδυλική στήλη, τα ισχία, τα βραχιόνια, την πηχεοκαρπική άρθρωση.  Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες κινδύνου που οδηγούν στην οστεοπόρωση.  Τέτοιοι είναι:

• Γυναικείο φύλο – εμμηνόπαυση
• Προχωρημένη ηλικία
• Προβλήματα γαστρεντερικού σωλήνα
• Ρευματοειδής αρθρίτιδα
• Φάρμακα
• Αλκοόλ
• Κάπνισμα
• Κληρονομικότητα

Η ανάπτυξη της μεθόδου μέτρησης της οστικής πυκνότητας, γνωστή με το όνομα εξέταση DEXA (Dual Energy Xray Absorptiometry ή Διπλής ενεργειακής απορρόφησης) σε συνδυασμό με το ερωτηματολόγιο – εργαλείο FRAX^© tool, μας δίνει την ευκαιρία να αναγνωρίσουμε εγκαίρως τους οστεοπορωτικούς ασθενείς που είναι υποψήφιοι για κάταγμα.  Η πρόληψη είναι εξαιρετικά σημαντική διότι από τους ασθενείς που θα υποστούν ένα οστεοπορωτικό κάταγμα μόνο το 19 – 25 % θα λάβει τελικά αντιοστεοπορωτική αγωγή για να καταπολεμήσουν την αιτία του προβλήματός τους.  Στην αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης εκτός των φαρμάκων φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο και η αλλαγή του τρόπου ζωής.  Όπως πχ η γυμναστική με βάρη, ασκήσεις ισορροπίας, αποφυγή ασκήσεων που απαιτούν πρόσθια κάμψη της οσφύος ή στροφή της, διακοπή καπνίσματος, αποφυγή αλκοόλ, αυξηση της πρόσληψης ασβεστίου και βιταμίνης D, προστατευτικά ισχίου σε οίκους ευγηρίας κλπ.

Η συνεργασία ορθοπαιδικού και ενδοκρινολόγου απαιτείται σε εκείνες τις περιπτώσεις που η οστεοπόρωση οφείλεται σε ένα άλλο νόσημα (δευτεροπαθής οστεοπόρωση).  Όλα τα εγκεκριμένα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα στην οστεοπόρωση επιφέρουν μείωση των σπονδυλικών καταγμάτων και ορισμένα από αυτά μείωση και των μη σπονδυλικών καταγμάτων.  Ασθενείς με ιστορικό προηγούμενου κατάγματος στον περιφερικό σκελετό έχουν 2 – 8 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να υποστούν κι άλλο κάταγμα σε οποιαδήποτε περιοχή του σκελετού.

Τα κυριότερα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα για την οστεοπόρωση είναι:

• Τα διφωσφονικά
• Οι εκλεκτικοί τροποποιητές οιστρογονικών υποδοχέων (SERMs)
• Η ορμονική θεραπεία υποκατάστασης
• Η Αναβολική θεραπεία (πχ τεριπαρατίδη)
• Η Δενοσουμάμπη (μονοκλωνικό αντίσωμα που δρα στους οστεοκλάστες)

Η παροδική οστεοπόρωση είναι ένα κλινικό σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από αιφνίδιο πόνο στις αρθρώσεις και παρουσία οστικού οιδήματος και εντοπισμένης οστεοπενίας στη μαγνητική τομογραφία.  Επηρεάζει συχνότερα την άρθρωση του ισχίου, εμφανίζεται συχνότερα σε νεαρούς και μεσήλικές άνδρες ή σε γυναίκες κατά τους τελευταίους μήνες κύησης ή κατά τη λοχεία.

Αιτίες:

• Διαταραχές της μικροκυκλοφορίας
• Ορμονικές αλλαγές
• Υπερβολική καταπόνηση
• Αφαλάτωση των οστών στην κύηση
• Δυσλιπιδαιμία τύπου IV

Στα συμπτώματά της περιλαμβάνονται

• Οξύς κ αιφνίδιος πόνος στην περιοχή του ισχίου
• Επιδείνωση πόνου μετά από φόρτιση και ενεργητική κινήση (ο πόνος δεν εκλύεται τόσο έντονα στην παθητική κίνηση του ισχίου και αυτό αποτελεί παθογνωμονικό σημείο)
• Ελάττωση του εύρους κίνησης κυρίως στις στροφές και διαλείπουσα χωλότητα βάδισης

Στα αρχικά στάδια δεν παρατηρείται αλλοίωση κατά τον ακτινολογικό έλεγχο με απλές ακτινογραφίες.  Αντίθετα όταν υπάρχει υποψία της νόσου η διενέργεια μαγνητικής τομογραφίας παίζει σημαντικό ρόλο στη διάγνωση.

Χρήσιμο επίσης θεωρείται και το σπινθηρογράφημα οστών.  Η θεραπεία περιλαμβάνει αποφόρτιση, φαρμακευτική αγωγή, φυσιοθεραπεία και συμπληρώματα διατροφής.  Συνήθως η νόσος υφίεται μετά την παρέλευση 3 – 12 μηνών από την έναρξη των συμπτωμάτων χωρίς να αφήσει κάποια αναπηρία με την προϋπόθεση να γίνει σωστή διάγνωση και θεραπεία.

Στη διαφορική διάγνωση εμπλέκονται η οστεονέκρωση του ισχίου και η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου.