ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ

ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ

Η οσφυαλγία αποτελεί ένα μείζον ιατρικό και κοινωνικό πρόβλημα.  Περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια δολλάρια ανά έτος δαπανούνται στις ΗΠΑ λόγω αυτής.

Αποτελεί τη 2η αιτία αποχής από εργασία

Παράγοντες κινδύνου:

Φαίνεται ότι υπάρχει συσχέτιση με το ύψος και το βάρος, αφού οι ψηλοί και οι υπέρβαροι θεωρούνται πιο επιρρεπείς.

Επίσης υπάρχουν επαγγελματικοί παράγοντες κινδύνου όπως η βαρειά χειρωνακτική εργασία ή οι μακροχρόνιες καθιστικές εργασίες, καθώς και οι δονήσεις ή κραδασμοί σαν αυτούς που δέχονται οι αεροπόροι ή οι χειριστές σκαπτικών μηχανημάτων.

Επίσης το κάπνισμα, είτε μέσω της νικοτίνης, είτε μέσω του βήχα, θεωρείται αιτία επιδείνωσης ή ακόμα και δημιουργίας δισκοπάθειας.

ΑΙΤΙΑ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑΣ

  1. Εκφύλιση Μεσοσπονδυλίου Δίσκου – αρθρώσεων σπονδύλων
  2. Κακώσεις – κατάγματα
  3. Φλεγμονές
  4. Νεοπλάσματα
  5. Συγγενείς ανωμαλίες (παιδική οσφυαλγία)
  6. Γενικευμένες παθήσεις
  7. Παθήσεις εκτός σπονδυλικής στήλης
  8. Καταπόνηση – μυικός κάματος
  9. Μεταβολικές παθήσεις οστών
  10. Ψυχογενής οσφυαλγία

Η κλινική εξέταση παραμένει το κύριο διαγνωστικό μας όπλο στην οσφυαλγία. Η βοήθεια των απεικονιστικών μεθόδων είναι τεράστια κυρίως μέσω της μαγνητικής τομογραφίας (MRI : Magnetic Resonance Imaging), όμως η άμεση επαφή και η κλινική εξέταση και δοκιμασίες αποτελούν το κλειδί για τη σωστή διάγνωση.

ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΜΟΙΡΑ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ

1) ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΣΠΟΝΔΥΛΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑ

Πρόκειται για έναν γενικό όρο με τον οποίο περιγράφονται οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις του αυχένα λόγω της καταστροφής των μεσοσπονδυλίων δίσκων και αποτελεί την εξέλιξη της δισκοπάθειας στη συγκεκριμένη περιοχή της σπονδυλικής στήλης.  Πιο συχνά παρατηρείται μεταξύ Α5 και Α7 σπονδύλου, όπως αντίστοιχα εκεί εμφανίζονται συχνότερα και οι δισκοκήλες στον αυχένα .

Χαρακτηριστική είναι  η πρωινή δυσκαμψία και ο πόνος με αντανάκλαση στην ινιακή χώρα προς την κεφαλή και προς την ωμοπλάτη και τα δύο άνω άκρα. Οι ασθενείς  βρίσκονται στην τέταρτη δεκαετία της ζωής τους και πάνω.

Μπορεί να συνυπάρχουν νευρολογικά προβλήματα σε περίπτωση που στενέψουν τα τρήματα και /ή ο σπονδυλικός σωλήνας, οπότε πιέζεται η νευρική ρίζα ή ο νωτιαίος μυελός αντίστοιχα.

Η θεραπεία σε αρχικά στάδια είναι απολύτως συντηρητική με καλά αποτελέσματα. Σε περίπτωση που υπάρχουν έντονα νευρολογικά σημεία, και τότε  μόνον, θα πρέπει να διερευνάται η χειρουργική αποσυμπίεση ως λύση.

2) ΟΣΤΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΠΙΣΘΙΟΥ ΕΠΙΜΗΚΟΥΣ

Η πάθηση δεν είναι ξεκάθαρο που οφείλεται. Ειναι πιο συχνή σε ασιάτες όπου και πρωτοπαρατηθήκε, άλλα τελευταία συναντάνται όλο και συχνότερα. Συνδέεται με παχυσαρκία, διαβήτη, δίαιτα φτωχή σε νάτριο και πλούσια σε κρέας, διάχυτη  ιδιοπαθής σκελετική υπερόστωση (DISH), φθορίωση και δυσαπορρόφηση ασβεστίου.

Οι ακτινογραφίες δείχνουν αυξημένη επασβέστωση κατά μήκος του οπισθίου επιμήκους στο πίσω μέρος των σπονδυλικών σωμάτων της αυχενικής μοίρας. Το οξύμωρο με αυτή την πάθηση είναι ότι παρόλο τη σοβαρότητα των ακτινολογικών ευρημάτων μπορεί ο ασθενής να παραμένει ασυμπτωματικός.

Αν όμως εμφανίσει συμπτώματα που επιδεινώνονται η θεραπεία είναι χειρουργική και συνιστάται στην αποσυμπίεση του νωτιαίου μυελού με οπίσθια πεταλεκτομή στις διάφορες μορφές της.

3) ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΣΠΟΝΔΥΛΩΣΗ με συνοδό ΜΥΕΛΟΠΑΘΕΙΑ

Η διάμετρος του νωτιαίου σωλήνα  στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης είναι περίπου 14 χιλιοστά. Σε περίπτωση  που μειωθεί κάτω από 11 χιλιοστά αρχίζει η πίεση του νωτιαίου μυελού να γίνεται συμπτωματική.  Τα συμπτώματα της μυελοπάθειας στην αυχενική μοίρα είναι κατά κύριο λόγο υπαισθησία και αδυναμία στα άνω άκρα (αδυναμία να κουμπώσει ο ασθενής ένα πουκάμισο ή να του πέφτουν τα αντικείμενα από τα χέρια) σε συνδυασμό με διαταραχές της βάδισης κυρίως με τη μορφή της αστάθειας.  Είναι δυνατόν σε ένα ποσοστό 20% να συνυπάρχει με μυελοπάθεια της οσφυικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης

Στις πλάγιες ακτινογραφίες μπορεί να δει κανείς τη στένωση και να μετρήσει το λόγο του Pavlov (προσθιοπίσθια διάμετρος του σπονδυλικού σωλήνα δια τη διάμετρο του σπονδυλικού σώματος) ο οποίος πρέπει να είναι μεγαλύτερος του 0,8 φυσιολογικά. Φυσικά με τη βοήθεια της αξονικής τομογραφίας η μέτρηση είναι πιο ακριβής και συνιστάται.  Η μαγνητική τομογραφία επίσης δίνει πληροφορίες για τα μαλακά μόρια της περιοχής και αποκλείει άλλα νευρολογικά νοσήματα.

Αίτια της σπονδυλικής στένωσης είναι πολλά :

Δισκοκήλες, πάχυνση του ωχρού συνδέσμου, οπίσθια οστεόφυτα, σπονδυλοαρθρίτιδα, σπονδυλολίσθηση, οστεοποίηση του οπισθίου επιμήκους συνδέσμου.

Στα αρχικά στάδια έχει θέση η συντηρητική θεραπεία. Ο ασθενής όμως πρέπει να ελέγχεται στενά για επιδείνωση των συμπτωμάτων του. Σε αυτή την περίπτωση γίνεται χειρουργική αποσυμπίεση του μυελού. Το εύρος μίας πεταλεκτομής και η επιλογή της χειρουργικής μεθόδου εξαρτάται από την αιτία της στένωσης του νωτιαίου σωλήνα. Έτσι σε στένωση που οφείλεται σε δισκοκήλη αρκεί μια πρόσθια δισκεκτομή  με οπίσθια σπονδυλοδεσία δύο επιπέδων (80% καλά αποτελέσματα).

Αντίθετα για παράδειγμα στην οστεοποίηση του οπισθίου επιμήκους συνδέσμου η αποσυμπίεση γίνεται σε πολλά επίπεδα και επομένως η πρόγνωση είναι φτωχότερη.  Γι’αυτό και έχει σημασία η σωστή διάγνωση και ο χειρουργικός σχεδιασμός πριν μία επέμβαση στη σπονδυλική στήλη.

ΘΩΡΑΚΙΚΗ ΜΟΙΡΑ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ

ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΤΙΚΗ ΚΥΦΩΣΗ

Η οστεοπόρωση είναι μια από τις πιο συχνές παθήσεις των οστών.  Η άνοδος του μέσου όρου ζωής καθώς και  η αύξηση του παγκοσμίου πληθυσμού , εκτίναξε αντίστοιχα  τα ποσοστά των πασχόντων από οστεοπόρωση.  Σήμερα πιστεύεται ότι το 25-35 % των γυναικών και το 15-20% των ανδρών άνω των 50 ετών πάσχει από οστεοπόρωση.  Ως οστεοπορωτικός ασθενής ορίζεται σήμερα από τον παγκόσμιο οργανισμό WHO αυτός που έχει Tscore -2,5 και κάτω .

Η μη θεραπείας της οδηγεί σε αυξημένο κίνδυνο για κατάγματα , με κυριότερο εκπρόσωπο τα κατάγματα στην σπονδυλική στήλη .Τα κατάγματα στη σπονδυλική στήλη λόγω οστεοπόρωσης θεωρούνται κατάγματα χαμηλής βίας και πολλές φορές μπορεί να συβούν αυτόματα.

Στα σπονδυλικά κατάγματα τα σώματα των σπονδύλων αποκτούν σφηνοειδές ή αμφίκοιλο σχήμα ή μπορεί ακόμα το σπονδυλικό σώμα να καθιζάνει τελείως.

Το αποτέλεσμά είναι η δημιουργία κύφωσης (ήβου ή καμπούρας).

Η κύφωση με τη σειρά της δημιουργεί άλλα προβλήματα στον οργανισμό με κυριότερο της πνευμονική δυσλειτουργία.  Κάθε σπονδυλικό κάταγμα ελαττώνει κατά 9% το FVC (συνολικός  βιαίως εκπνεόμενος όγκος ) καθώς η έκπτυξη του θωρακικού κλωβού συναντά αντίσταση λόγω των παραμορφώσεων της Σ.Σ.  Η διαταραχή της πνευμονικής λειτουργίας έχει συνδεθεί με ελάττωση του προσδόκιμου επιβίωσης και με ανεπαρκή ποιότητα ζωής βάζοντας τους ασθενείς σε ένα φαύλο κύκλο πόνου, αναπνευστικής δυσλειτουργίας, διαταραχών ύπνου, κατάθλιψης, περιορισμού δραστηριοτήτων, νέων καταγμάτων, επιδείνωσης της κύφωσης κ.ο.κ . Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία η πρωίμη διάγνωση της οστεοπόρωσης και έγκαιρη έναρξη του κατάλληλου για κάθε ασθενή θεραπευτικού πρωτοκόλλου .

Από τη στιγμή που συμβεί όμως ένα κάταγμα πέραν της αντιοστεοπορωτικής αγωγής (η οποία δεν πρέπει να σταματά για κανέναν λόγο), ο γιατρός αναλαμβάνει τη θεραπεία του κατάγματος. Η αντιμετώπιση ποικίλλει αναλόγως με τον τύπο της παραμόρφωσης, την ηλικία του ασθενούς, τα συνοδά νοσήματα και αφού έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο της μεταστατικής νόσου των οστών (κάταγμα άνω του Θ5, νεαρή ηλικία, ακτινολογική εικόνα διάχυτων άτυπων βλαβών, απουσία ιστορικού πτώσης, εμμένων πόνος που δεν υφίεται με τα συνηθισμένα συντηρητικά μέσα) και άλλων παθήσεων της Σ.Σ που προκαλούν πόνο.

Στα συνήθη συντηρητικά  μέσα περιλαμβάνονται ο κλινοστατισμός με θρομβοπροφύλαξη, εφαρμογή ειδικών κηδεμόνων, τους οποίους όμως σπανίως δέχονται οι ασθενείς ευχάριστα, και παυσίπονα.

Αν τα συντηρητικά μέσα αποτύχουν και η παραμόρφωση των σπονδύλων το επιτρέπει, επιλέγεται είτε η κυφοπλαστική είτε η σπονδυλοπλαστική.

Με τον όρο κυφοπλαστική  εννούμε την αποκατάσταση του ύψους των σπονδύλων και διόρθωση της κυφωτικής παραμόρφωσης μέσω διαδερμικής μικροεπέμβασης καθοδηγούμενης από ακτινοσκοπικό μηχάνημα. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης μέσω μιας μικρής κάνουλας εισερχόμαστε διαδερμικά στο σώμα του σπονδύλου, φουσκώνουμε έναν μικρό ασκό με σκοπό να επαναφέρουμε το ύψος του και στη συνέχεια γίνεται έγχυση βιολογικού τσιμέντου μέσα στο σώμα του σπονδύλο. Στη σπονδυλοπλαστικη εισέρχεται μόνον η κάνουλα χωρίς τον ασκό, διαμέσου της οποίας γίνεται η έγχυση του πολυμερισμένου τσιμέντου. Στις ενδείξεις της σπονδυλοπλαστικής ειδικά περιλαμβάνονται παθολογικά κατάγματα από οστεολυτικές εστίες μεταστάσεων. Φαίνεται ότι τσιμέντο ασκεί τόσο έναν θερμικό όσο και έναν  χημικό καυτηριασμό των νευρικών απολήξεων που ως αποτέλεσμα έχει την αναλγητική δράση. Αντενδείξεις για πρώιμη κυφοπλαστική  και σπονδυλοπλαστική είναι οι διαταραχές πήξης του αίματος, ασυμπτωματικός ασθενής ή ασθενής με πωρωμένο κάταγμα, ελάττωση του ύψους του σπονδύλου πάνω από τα 2/3 του αρχικού του, αλλεργίες στο τσιμέντο, όγκος που επεκτείνεται στο νωτιαίο σωλήνα, ιστορικό πνευμονικής εμβολής, τοπική ή γενικευμένη λοίμωξη, επιτυχής συντηρητική αντιμετώπιση 3-4 εβδομάδων.

Από τις επιπλόκες οι σημαντικότερες είναι η διαφυγή του τσιμέντου είτε στο νωτιαίο σωλήνα είτε στα τρήματα, η λιπώδης και η πνευμονική εμβολή, η λοίμωξη, επανακάταγμα στους γειτονικούς σπονδύλους.

ΚΗΛΗ ΘΩΡΑΚΙΚΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ

Αποτέλει την πιο σπάνια μορφή κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου,γύρω στο 1% όλων των δισκοκήλων. Η δισκοκήλη στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης πιο συχνά παρατηρείται μεταξύ 4ης και 6ης δεκαετίας της ζωής και όχι σε μεγαλύτερη, καθώς όταν αφυδατώνεται ο δίσκος λόγω ηλικίας είναι πιο απίθανο να προπέσει ο πηκτοειδής του πυρήνας. Συνήθως περιλαμβάνει μεσαία έως χαμηλότερα επίπεδα, με Θ11-Θ12 το πιο κοινό επίπεδο. Το 75% όλων των κηλών των θωρακικών δίσκων συμβαίνουν μεταξύ Θ8 και Θ12. Παράγοντας κινδύνου θεωρείται η υποκείμενη νόσος του Scheuermann.

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν τα εξής :

     ▪ Πόνος στην πλάτη ή στο στήθος είναι το πιο  κοινό σύμπτωμα 

     ▪ θωρακικός ζωστηροειδής πόνος ή κοιλιακό άλγος κατά μήκος της πορείας του μεσοπλεύριων νεύρων 

     ▪ πόνος στο βραχίονα (Θ2-Θ5) 

     ▪ μούδιασμα, παραισθησίες, αισθητηριακές  αλλαγές 

     ▪ Μυελοπάθεια 

     ▪ παραπάρεση 

     ▪ μεταβολές του εντέρου ή της ουροδόχου κύστης (15% – 20% των ασθενών) 

     ▪ σεξουαλική δυσλειτουργία

Από την κλινική εξέταση αναμένουμε:

     ▪ τοπική ευαισθησία 

     ▪ συμπτώματα ρίζοπάθειας 

         ▪ αισθητηριακές μεταβολές δερμοτομίου (παραισθησία και δυσαισθησία) 

     ▪ συμπίεση του νωτιαίου μυελού και ευρήματα μυελοπάθειας 

         ▪ Αδυναμία -ατονία ή παραπάρεση

             ▪ ευρήματα νόσου άνω κινητικού νευρώνα 

                 ▪ αυξημένα αντανακλαστικά άνω άκρα 

                 ▪ κλώνος ή και θετικό σημείο Babinski 

                     ▪ αλλαγές βάδισης – βάδισμα με ευρεία βάση  

             ▪ Σύνδρομο Horner

Απεικόνισης:

  • Ακτινογραφίες 

         ▪ πλευρικές ακτινογραφίες 

             ▪ ενδέχεται να εμφανίζεται στένωση τρήματος  

         ▪ μπορεί να παρουσιάζει επασβεστώσεις (οστεόφυτα) 

  • Μαγνητική τομογραφία 

         ▪ πιο χρήσιμη και σημαντική μέθοδος απεικόνισης για  την επίδειξη θωρακική κήλη δίσκου 

             ▪ επιτρέπει τον αποκλεισμό νεοπλασματικής επεξεργασίας 

             ▪ καταδεικνύει τη στένωση και τη μυελοπάθεια 

         ▪ μειονέκτημα είναι υψηλό ψευδώς θετικό ποσοστό ▪ σε μια μελέτη που εξετάζει ασυμπτωματικά άτομα 

             ▪ Το 73% είχε ανωμαλίες στο θωρακικό δίσκο 

             ▪ Το 37% είχε ειλικρινείς κήλες 

             ▪ Το 29% από αυτά είχαν συμπίεση καλωδίου.

Συντηρητική Θεραπεία εφαρμόζεται στην πλειονότητα των  περιπτώσεων και περιλαμβάνει την τροποποίηση της δραστηριότητας, φυσικοθεραπεία και συμπτωματική  θεραπεία. Πιο αναλυτικά:

  • ακινητοποίηση και βραχυπρόθεσμη  ανάπαυση
  • Αναλγητικά

          ▪ προοδευτική αποκατάσταση

          ▪ μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη μπορεί να  είναι χρήσιμα για τα συμπτώματα της ριζοπάθειας 

  • Αποτελέσματα     

          ▪ πλειοψηφία βελτιωθεί με συντηρητική  αγωγή

Όταν η συντηρητική αντιιμετώπιση αποτύχει τότε  προτείνεται στον ασθενή χειρουργική θεραπεία με  δισκεκτομή και ημιπεταλεκτομή ή fusion.

  • Ενδείξεις χειρουργικής θεραπείας 
  • Η χειρουργική επέμβαση ενδείκνυται στη μειοψηφία των ασθενών με:

         ▪ οξεία ρήξη δίσκου και μυελοπάθεια, ειδικά αν υπάρχει προοδευτική νευρολογική επιδείνωση 

         ▪ επίμονο και ανυπόφορο πόνο

ΔΙΣΚΟΠΑΘΕΙΑ ΟΜΣΣ

Η εκφύλιση του μεσοσπονδυλίου δίσκου είναι από τα πιο συχνά αίτια οσφυαλγίας – ισχιαλγίας και αφορά ως επί το πλείστον το Ο4 – Ο5 και Ο5 – Ι1 διάστημα. Οι πιο συχνές ηλικίες στις οποίες συναντούμε αυτή την πάθηση είναι οι δεκαετίες των 40 και 50.  10% του πληθυσμού θα εμφανίσει δισκοπάθεια τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του.  Από αυτούς το 5% θα είναι ασυμπτωματικοί.  Εμφανίζεται υπεροχή της συχνότητας προσβολής των ανδρών έναντι των γυναικών σε αναλογία 3:1.

Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι ένα ελαστικό «μαξιλαράκι» ανάμεσα από τους σπονδύλους το οποίο αποτελείται από:

  1. τον ινώδη δακτύλιο που είναι πλούσιος σε κολλαγόνο τύπου Ι, νερό και πρωτεογλυκάνες
  2. τον πηκτοειδή πυρήνα που βρίσκεται εσωτερικά του ινώδους δακτυλίου, περιέχει κυρίως κολλαγόνο τύπου Ι και είναι πιο μαλακός σε σχέση με τον ινώδη δακτύλιο.

Κατά τη ρήξη του ινώδους δακτυλίου ο πηκτοειδής πυρήνας μετακινείται περιφερικά και μπορεί να προβάλλει μέσα στο νωτιαίο σωλήνα ή στα μεσοσπονδύλια τρήματα.  Υπάρχουν όμως και δισκοκήλες που γίνονται χωρίς ρήξη του δακτυλίου και τότε μιλάμε για ενδοδισκική προβολή ή για πρόπτωση (bulging) του δίσκου.

Τα συμπτώματα σε μια δισκοκήλη προκαλούνται:

  • είτε άμεσα από μηχανική πίεση πάνω στη ρίζα του νεύρου
  • είτε από χημική επίδραση διαφόρων ουσιών κυρίως πεπτιδίων που παράγονται λόγω της άσηπτης φλεγμονής τοπικά
  • είτε από τη διαταραχή του μεταβολισμού του νεύρου από την πίεση που ασκεί ο δίσκος στο νεύρο.

Τα συμπτώματα που εμφανίζει ο ασθενής είναι:

  • Πόνος, μόνιμος, συνεχής και επιδεινούμενος με τις κινήσεις
  • Μυϊκός σπασμός, των ιερονωτιαίων μυών, καθώς ο οργανισμός προσπαθεί να εξαλείψει τη λόρδωση (εξαφάνιση του φυσιολογικού κυρτώματος της οσφύος)
  • Ανταλγική σκολίωση, γέρνει δηλαδή ο ασθενής προς μία πλευρά
  • Δυσκολεύεται ο ασθενής να καθίσει και γενικότερα υπάρχει περιορισμός στο εύρος της κάμψης και των πλάγιων κινήσεων της σπονδυλικής στήλης (lumbago).

Η κλινική εξέταση της δισκοκήλης περιλαμβάνει διάφορες δοκιμασίες (test) στις οποίες υποβάλλεται ο ασθενής και είναι κατά κανόνα ικανά να μας προσδιορίσουν το ύψος της βλάβης.

Η κλινική εξέταση καλό είναι να ολοκληρώνεται με ακτινοδιαγνωστικό  και αιματολογικό έλεγχο.  Είναι αξιοσημείωτο ότι το 33% των ασυμπτωματικών εθελοντών που υποβλήθηκαν σε διαγνωστική μαγνητική τομογραφία είχαν θετικά ευρήματα. Μιας και ο πόνος στη δισκοπάθεια λοιπόν είναι υποκειμενικός, η απόφαση για οποιαδήποτε θεραπεία θα πρέπει να επιλέγεται με βάση τα συμπτώματα του ασθενούς- ποιότητα ζωής και όχι με βάση την μαγνητική του τομογραφία μόνον. Πολλές δισκοκήλες επίσης έχουν την τάση να απορροφώνται από  τον οργανισμό σταδιακά μέσα σε διάστημα ενός εξαμήνου.

Η δισκοπάθεια είναι μια πάθηση που έχει περιθώρια για συντηρητική αντιμετώπιση.  Η χειρουργική θεραπεία χρησιμοποιείται α) στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες υπήρξε αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας, β) σε οξεία φάση με νευρολογικά ελλείμματα (πχ πτώση ποδός, σε επανειλημμένες υποτροπές καθώς τέλος και γ) σε διαταραχές ακράτειας ούρων και κοπράνων (φαινόμενο γνωστό ως ιππουριδική συνδρομή, το οποίο απαιτεί άμεση χειρουργική αποσυμπίεση του νωτιαίου σωλήνα).

Η χειρουργική θεραπεία περιλαμβάνει πεταλεκτομή και μικροδισκεκτομή.

Σύνηθες είναι επίσης να χρησιμοποιούνται και οι τοπικές εγχύσεις κορτιζόνης με ή χωρίς τη βοήθεια ακτινοσκοπικού ελέγχου.  Το 15% των χειρουργηθέντων ασθενών εμφανίζει υποτροπή στην οκταετία.  Ωστόσο ευτυχώς και στις επεμβάσεις αναθεώρησης, το ποσοστό επιτυχίας είναι το ίδιο με αυτό της πρώτης δισκεκτομής.